از این جای این دنیا ...

اینکه من خوب باشم. با اینکه من احساس خوب بودن بکنم فرق دارد.  حال خوب ، یک معادله ی سه مجهولی است. حال خوب مساوی با روح خوب + جسم خوب + حال خوب دیگران همه چیز تقسیم به خوب و بد می شود. وبلاگ خوب وبلاگ بد .  حال خوب هم تقسیم می شود به حال خوبی که واقعن خوب است. و حال خوبی که واقعن خوب نیست. من بنا به عرفان خودم معتقدم که خوبی ها و بدی های ما معجونی جدید می آفرینند .  نه اینکه تا ابد بی انکه بیامیزند به هم ، همانطور جدا از هم در ستیز با هم باقی بمانند. من معجونی از بدی ها و خوبی هایم هستم.  سیال جوشنده ای که یون های منفی و مثبتش ، خاصیت یونیزاسیون ندارند. خاصیت ترکیبی دارند. حالا وقتش هست که احساسم را بنویسم : از سیاهی های درونم به روزنه هایی که رو به روشنایی بازند : دستان خسته از فریاد نوشتن به صفحه های سفید باقی مانده می گویند : هر تپشی ، لرزش لغزنده ی ظریفی بر کشاله های ران این هیکل است که کم کم می تپد هیولای سر به تاریکی گرفته ، و هر قدم که پیش می گذارد ، از جای پایش فقط چشمه هایی می روید که صدای شرشر آبش با صدای بلبل های صدای ات ، و صافی اش با صافی شکوفه های لبخندت برابر است. بگذار بدود این غول سیاه ، این خودکار آماده ، این پراکندگی با وقار رویاهایم با تو. من از اینگونه با تو خوبم.  + نوشته شده در  ۱۳۹۶/۰۸/۳۰ساعت 17:47&nbsp توسط علی فیاض  |  از این جای این دنیا ......

مرا مغنی اللبیبی بود روزی                                  فقاهت را امیدی بود روزیچرا موج فتن در ما اثر کرد                                    مطولهای ما را مختصر کردمعالم نردبان آسمان بود                                      چراغ راه استنباطیان بودچرا برداشتند این نردبان را                                   چرا بستند راه آسمان راکتاب علم را تلخیص کردند                                  به ما بیچارگان تدریس کردندصرف میر و امثله یادش بخیر                               صیغه های مشکله یادش بخیرحجره تاریک و تنگی داشتیم                               سفره بی آب و رنگی داشتیمبحث، ما را عاشق خود کرده بود                          لمعه ما را لایق خود کرده بودنفرت از هر خودستایی داشتیم                           خلق و خوی روستایی داشتیمراه و رسم بندگی یادش بخیر                              روزگار سادگی یادش بخیرکجا رفت آیین صوم و سکوت                                ابو حمزه خواندن هنگام قنوتکجایند مردان کشف و شهود                                سرایر نشینان یوم الخلودکجایند مردان شب زنده دار                                  خدایان اخلاص و علم و وقارما به بزم علم نامحرم شدیم                                زهر نوشیدیم و بی مرهم شدیمبس که بر خوان شکم بنشسته ایم                       شا از این جای این دنیا ......

از سید حمید رضا برقعی  =  شب همان شب که سفر مبداء دوران مي شدخط به خط باور تقويم مسلمان مي شد شب همان شب که جهاني نگران بود آن شبصحبت از جان پيمبر به ميان بود آن شب در شب فتنه شب فتنه شب خنجرهاباز هم چاره علي بود نه آن ديگرها مرد؛ مردي که کمر بسته به پيکار دگربي زره آمده در معرکه يک بار دگر تا خود صبح خطر دور و برش مي رقصيدتيغ عريان شده بالاي سرش مي رقصيد مرد آن است که تا لحظه ي آخر ماندهدر شب خوف و خطر جاي پيمبر مانده گر چه باران به سبو بود و نفهميد کسيو محمد خود او بود و نفهميد کسي در شب فتنه شب فتنه شب خنجرهاباز هم چاره علي بود نه آن ديگرها ديگراني که به هنگامه تمرّد کردندجان پيغمبر خود را سپر خود کردند بگذاريد بگويم چه غمي حاصل شدآيه ي ترس براي چه کسي نازل شد بگذاريد بگويم خطر عشق مکن جگر شير نداري سفر عشق مکن عنکبوت آيه اي از معجزه بر سر در دوختتاري از رشته ايمان تو محکم تر دوخت از شب ترس و تباني چه بگويم ديگر؟!از فلاني و فلاني چه بگويم ديگر؟! يازده قرن به دل سوخته ام مي دانيمُهر وحدت به لبم دوخته ام مي داني    باز هم يک نفر از درد به من مي گويدمن زبان دوختم و خواجه سخن مي گويد: "من که از آتش دل چون خُم مِي در جوشممُهر بر لب زده خون مي خورم و خاموشم" طاقت آوردن اين درد نهان آسان نيستشِقْشقِيّه است و سخن گفتن از آن آسان نيست مي رود قصه ي ما سوي سرانجام آرامدفتر قصه ورق مي خورد از این جای این دنیا ......